Het was een bedankje voor mijn dochter Malou, het bezoek aan het Goffertpark in Nijmegen, want voor wat hoort wat, en dan kon ik dit keer mijn dochter verblijden met een kaart voor Muse. Ze had alleen wel een probleem want de gulle geefster eiste wel dat ze mee zou gaan. En zo hadden de twee dames nog vervoer nodig, tja de BOB maar snel omgekocht met een kaart.
Zodoende 3 kaarten gekocht in mei, en we werden extra verrast door de toevoegingen van Ghinzu en de Editors bij dit optreden. Maar waar ik dan als niet voetballiefhebster aan denk is het WK… Geen probleem het Nederlands Elftal kan nog thuis gekeken worden en de 2 overige wedstrijden zullen gemist gaan worden. Want na de eerste wedstrijd stappen wij in de auto naar Nijmegen. De rit ernaar toe verloopt zonder enige vertragingen en we verdwalen ook niet in Nijmegen zodat wij om half 5 al netjes een parkeerplaats op loopafstand van het park hadden gevonden…
Nadat we een zakje friet en wat te drinken naar binnen hadden gewerkt opzoek naar een plekje waar we hoopten op een redelijk zicht op het podium, ik wil alleen niet helemaal middenin de drukte, dus een ruime plek gevonden vanwaar wij alles goed konden gaan volgen. En dan nu maar hopen dat het weer goed zou blijven want de weersvoorspellingen waren niet helemaal gunstig, regen, wind en een kille temperatuur moesten we rekening mee houden. Dus een dikkere jas aan en dan maar hopen dat al die hele dikke donkere grijze wolken voorbij drijven, en gelukkig was de wind toch hard genoeg dat de regen in deze bewolking niet veel kans heeft gekregen om ons uiteindelijk als verzopen concert bezoekers de avond moesten voortzetten.
Om half 7 begon de Belgische band Ghinzu aan hun optreden, en dan beginnen ze met een opening waarbij ze het geluid van een helikopter uit hun instrumenten wisten te halen, en dan denk ik de toon is gezet, maar schijn bedriegt, hoewel het veelbelovend klonk knapte ik na het eerste nummer meteen af op deze band, nee dit was het niet. Ik kan veel waarderen, maar deze 5 koppige band waarvan de zanger met een muts en vooral grote zonnebril op, op het podium zijn muziek maakt om dan ineens een Belgisch-Nederlandse voetbalsupporter wil zijn, Yeah, helemaal geloofwaardig ben je al niet, zeker niet als de drummer in een jasje met de Belgische kleuren aan zit te drummen. Maar ik snap ook wel dat je iets wil zeggen wat het publiek aanspreekt, probeer het eens in het Nederlands dacht ik toen ipv het Engels, Het is natuurlijk moeilijk als je muziek maakt die compleet niet past bij datgene wat zang moet heten, dus dacht ik zing vlug door en dan mag je gaan, en aan het tamme reacties van het publiek te horen was ik niet de enige die zo dacht, weinig applaus, en nog minder mensen die de titels mee konden zingen, maar gelukkig na 6 nummers gingen de heren van het podium. Nee tussen mij en deze band is een ware Cold Love ontstaat, geen behoefte aan een cd, mannen, Sorry… ook al zing je nog zo hard Do You Read Me?, voor mij is het Ghinzu boek dicht…
Pfff… dat hebben we gehad, alles wat nu nog komt kan alleen maar beter worden, vlug maar een consumptie verorberden en even zittend op het Nijmeegse gras, in afwachting van de Editors, een band die ik qua muziek redelijk ken, ook waarderen kan. Ondanks dat de band het mocht doen met het podium van Muse was de geluidskwaliteit niet enorm goed te noemen (te zacht) en bracht de band een negental nummers van hun ten gehore en dan begonnen ze met Bricks And Mortar dat ze lieten vervolgen met Bones, terwijl An End Has A Start, waren de heren nog maar net bezig. En ja tijdens dit concert heb ik meerdere malen bemerkt dat ik gestopt was met roken want de Editors zongen dan wel Smokers Outside The Hospital Doors, ik stond precies goed, om een avondje mee te roken. Maar ik moet niet met Eat Raw Meat = Blood Drool gaan gooien naar de rokende fans, want ik deed dit zelf ook altijd, en geen Bullets van Munich die mij deed ooit verweet, terug naar het concert waarbij de Editors ondertussen aankwamen bij The Racing Rats, waarna vervolgens lekker werd meegedeind met Papillon krabbelt de tijd van deze band ook voorbij en was het een lekkere opwarmer voor Muse, maar zeg ik wel terecht een opwarmer, ze verdienen een eigen concert van deze grootte, dus wie weet.
Editors
Om kwart voor negen was eindelijk het moment daar voor dochterlief want haar favoriete (Twilight)band Muse zou ze eindelijk live gaan horen, en sterker nog ze zou er zelfs meer van gaan horen dan dat ze uiteindelijk kende, dus ze heeft een heuse Muse groei doorgemaakt, (haha, gewoon vragen aan je moeder kan ook die heeft wel een paar nummertjes meer van deze band hoor). Muse gaf ons vanavond een 21 tal van een perfecte geluidskwaliteit , je moet niet vergeten we staan in de open lucht, en er staat soms redelijk veel wind, dus nooit een vergelijk te maken met een indoor concert. Op het podium verschijnen een groep protesterende mensen die op deze manier de Uprising aankondigende en dat volgde Muse dan ook zeer gewillig op, en vanaf dat moment merkte je meteen waar het publiek voor was gekomen, er stond vanaf nu geen mens meer echt stil, en er werd om me heen meegezongen, soms mocht dat wel even iets minder, maar de stemming zat erin, en Muse groeide met de setlist van nummers die ze ons lieten horen, het was een mengelmoes van allerhande uitgebrachte cd’s die omlijst waren met de meest mooie belichtingen en video-effecten, want ja dat alles tezamen maakt het optreden en dat hebben ze bij Muse ook (allang) door, want ook de effecten die een uitschuifbare arm met een klein minipodium was bij dit optreden is heel erg mooi om te zien, artiest en publiek komen zo wat dichter bij elkaar. En daar ben ik wel blij om, want livemuziek vind ik nog steeds een beleving, dat je ziet, hoort en voelen kunt. En dat ook nu weer gelukt, ondanks dat wij niet dichtbij het podium stonden hadden we een redelijk overzicht vanaf de zijkant op het geheel. Waarbij een confettikanon tijdens Guiding Light ook niet ontbrak, dit is mijn kippenvel nummer van de band dus vandaar ook het nummer helemaal gefilmd, en ja dan mis je het kanon niet. Het optreden was een enorm krachtig muziekspektakel ten top, zo goed op elkaar afgestemd bijzondere zang, heel mooi percussiewerk, en dan de klanken die uit de gitaren worden getoverd, gewoon fantastisch mooi en met niets of niemand te vergelijken ze hebben een eigen sound, en die klinkt dus goed, zelfs in een heel concert. Nee, geen negatieve punten kunnen ontdekken voor Muse, dochter heeft veel nieuwe nummers gehoorde en onze BOB heeft niet eens geklaagd zoals hij van tevoren had aangegeven 'we gaan naar huis als ze vals zingen'.
Nee, wij hebben genoten van het geheel en zijn om kwart over elf weer richting de parkeergarage gelopen om naar huis te vertrekken, ach ja en dan merk je weer hoe ongeduldig mensen kunnen zijn als je niet snel genoeg weg kan komen, want ja het vele verkeer en de regelaars, wat dan niet helemaal soepel verloopt wekt toeterende automobilisten op in een parkeergarage. Sorry, maar we willen allemaal graag naar huis. Toen we eindelijk in de buurt van Arnhem kwamen viel er ineens wat uit de lucht, dat ik tijdens het concert gelukkig had gemist, een paar flinke regenbuien, uiteindelijk pas om 2:00 thuis, en zo moe, maar voldaan en enorm onder de indruk meteen mijn bed ingedoken, en vandaag heerlijk nagenietend foto’s en video’s uploaden, en mijn beleving uitwerken voor ieder, wie het maar lezen wil.
Setlist Muse:
Uprising
Supermassive Black Hole
New Born
Map of the Problematique
MK Ultra
Bliss
Guiding Light
Interlude
Hysteria
Nishe
United States Of Eurasia
Feeling Good (Leslie Bricusse & Anthony Newley cover)
MK Jam
Undisclosed Desires
Resistance
Starlight
Time Is Running (Intro: House of The Rising Sun, The Animals)
Unnatural Selection
Encore:
Citizen Erased
Stockholm Syndrome
Encore 2:
Take A Bow
Plug In Baby
Knights of Cydonia (Intro: Man Wit A Harmonica, Ennio Morricone)
Zondagmiddag 16 september reisden we af naar onze hoofdstad, wat voor ons toch een kleine 150 km kachelen is. Om vervolgens ruim op tijd te zijn op zoek naar een plek om te parkeren, we willen niet te ver van de Melkweg afzitten en weten dat we dan te maken krijgen met de hoge parkeerbedragen. Bij de parkeergarage in de buurt van het Leidse plein de auto kwijt geworden, om vervolgens eerst even te kijken waar de Melkweg ook al weer precies zat om daarna een rechtsomkeer te maken naar een Ierse Pub. Daar netjes aan de cola gegaan, wat erg dom is als je in een pub bent, maar goed dat doet ook niet te zake, een steak met friet besteld want een beetje ondergrond is nooit verkeerd. Rond kwart voor zeven bij de Melkweg gaan staan wachten, daar stonden ook al een mannetje of 10 op dat moment, heerlijk rustig. Wachtend tot de deuren zich zouden gaan openen worden de dranghekken nog even vlug klaargezet, ze verwachten dus een stormloop aan bezoekers…
Half acht, precies op tijd gaan de deuren open en lopen de man of 50 die er op dat moment al waren naar binnen The Max in. Wij konden kiezen of op rij 2 voor het podium of het balkon op. Wij kozen voor het laatste. Wat ik persoonlijk een goede keus vond, heb eindelijk eens gewoon alles kunnen zien zonder een boomlange vent van 1.80 voor me (hahaha)
Klokslag 20:00 komt de Nederlandse band Color One het podium op, ergens had ik er nog nooit van gehoord en toch had ik het idee dat ik het wel kende. Als opwarmer voor de Temper Trap was dit een goeie keuze, en absoluut een leuk optreden te noemen is.
Nadat ze een ruim half uurtje voor ons hadden opgetreden was de Melkweg uiteindelijk ook meteen vol gelopen. Konden we meteen gaan genieten van de DJ die ons van muziek ging voorzien, terwijl het podium werd opgeruimd en in gereedheid werd gebracht voor onze hoofdact…
Exact om negen uur beginnen ze dan, een mooie opening met London’s Burning, muziek knalt de zaal in of nog beter langs het balkon, behoorlijk met een hoog DB niveau, dan begint Dougy te zingen, oeps te zacht hij komt niet boven het oorverdovende geluid uit lijkt het wel, waardoor ik zijn bijzondere stemgeluid en de gezongen teksten niet echt kan volgen, jammer… Het had zo mooi kunnen zijn…
Was het dan helemaal niet mooi kan je jezelf nu gaan afvragen, muzikaal gezien was het top, en bij de enigszins rustige nummers hoorde je wel de zang, die was ook goed, maar kwam gewoon niet goed uit de verf… Gelukkig gaf de lichtshow wel veel kleur aan het geheel. Want enorme podiumbeesten zijn sommige leden van de band niet, op de bassist na dan. Nou hoeft dat natuurlijk ook niet, maar enig contact met die relatief kleine groep bezoekers zou zeker wenselijk zijn, nu was het een beetje van ik speel mijn setlist af, ruim de boel op en trek de jas aan en ga met de bus naar huis… Gelukkig dachten wij er als publiek toch anders over en waren gewoon enthousiast, en het applaus was er ook niet minder om. Muziek en nummers zijn gewoon mooi, waardoor ik het Dougy absoluut vergeef dat ik hem niet hoorde zoals ik dat zou willen, het was gewoon wel een enorme gave muziekavond met een paar momenten
Ja hoor…WAT EEN PLAAT!
Rabbit Hole is een favoriet en om die live te horen, ik ga niet zeggen wat er door me heen ging… Dat was muziek dat je kon voelen… Zelfs op film niet vast te leggen…
Ik heb me wel altijd afgevraagd waarom de kaarten maar 18 euro’s waren -ik werd graag daarnaast een maand lid van de Melkweg- ondertussen weet ik dat ze dan niet erg lang zullen optreden want rond kwart over tien, stonden wij al weer buiten en hadden we dertien Temper Trap nummers voorbij horen komen, was mijn camera gevuld met veel licht en geluid, stonden de eerste beelden al op het internet en konden wij of de kroeg in of naar huis, wij hebben toch maar besloten dat we het parkeergeld wel genoeg vonden en dat we beter huiswaarts konden keren…
Eindconclusie, ondanks mijn negatieve klank, was het een hoogtepunt in mijn concertbezoekjes… die ik zeker niet had willen missen…
Setlist:
* London’s Burning, * Need Your Love * Love Lost
* Rabbit Hole* Fader * This Isn't Happiness * Trembling Hands * Miracle * Science of Fear * Resurrection * Drum Song
Even een letterlijke dweilpauze, want doordat Dougy aan het eind van de drumsong water op zijn drum had gegooid was de vloer nat… Dus dweilen maar.
Een van de meest spraakmakende bands uit het klassieke rock tijdperk, is de uit Engeland afkomstige band Bad Company, zonder enige franje creëerden zij de meest tijdloze rock anthems en wisten daardoor een onuitwisbare stempel op de rock 'n roll met een "straight-ahead" gehalte te drukken.
De Britse (hard)rockband die in 1973 werd gevormd en bij de oprichting bestond uit Paul Rodgers (zang en songwriter) en Simon Kirke (drums) (beide voorheen Free), Mick Ralphs (gitaar) (Mott the Hoople) en Boz Burrell (basgitaar) (King Crimson). Ze kende vooral grote successen in de jaren '70 onder meer met de hits: Can't Get enough en Feel Like Makin' Love.
Bad Company kwam tot leven doordat Paul Rodgers in 1973 op zoek was, om opnieuw een band te starten na het uiteenvallen van zijn legendarische band Free. Paul Rogers ontmoette Mick Ralphs de gitarist van Mott The Hoople en nadat ze samen hadden zitten jammen en naar elkaars nieuwe nummers hadden geluisterd kwam voor Mick Ralphs het besluit om Mott The Hoople te verlaten en samen met Paul de nieuwe band te formeren. Het duo spraken de heren Boz Burrell en Simon Kirke aan en doopten zichzelf Bad Company, wat uiteindelijk door Paul is bedacht na aanleiding van de gelijknamige film.
Paul Rodgers legde het contact met Led Zeppelin manager Peter Grant en zo werd Bad Company de eerste band die een contract tekende bij het Zeppelin Swan Song-label. Wel had de naam van de band nog heel wat extra overleg nodig tussen Peter en de overige bandleden, maar de band wist Peter te overtuigen dat het geen slechte naam was…
De single Bad Company was een wereldwijde hit in 1974. Hun titelloze debuutalbum werd 5 keer platina, dankzij het contact met Peter Grant waren ze in november 1973 al in de gelegenheid geweest om dit album op te nemen, op dit album vinden we ook het top 2000 nummer Can't Get Enough enkele andere nummers zijn 'Movin' On, Rock Steady, Ready For Love
"We werden beïnvloed door mensen als Jimi Hendrix, Cream, en ook tot op zekere hoogte door de Beatles," heeft Paul ooit gezegd, "Ik denk niet dat Bad Company als band beïnvloed is door de blues, hoewel ik een zeer grote blues fan ben. We waren gewoon aan het spelen waarbij we ons goed voelde en ik denk dat, dat de identiteit aan de band heeft gegeven met een zo’n natuurlijk mogelijke stijl" verklaarde Mick Ralphs toen.
Ze konden dan ook volledig profiteren van alle mogelijkheden bij Swan Song-Label en de van Grant's marketings vaardigheden.
Ze maakten hun officiële debuut in Newcastle City Hall in maart 1974. Ze werden op handen gedragen door de fans en critici maar ook buiten Engeland rees hun bekendheid en ook in Amerika lagen ze aan hun voeten. Vol vertrouwen gingen ze ook de uitdaging aan.
In Amerika, herinnert Paul Rodgers, het antwoord op Bad Company was daar overweldigend, nacht na nacht, toen we begonnen met de tour, had het album net enige bekendheid in de charts. En drie maanden later stonden we op nummer een. We werden met open armen ontvangen.
In de Verenigde Staten, bleef de populariteit van Bad Company stijgen, en hoewel sommige fans Rodgers stem hadden herkend van "All Right Now", blijkt dat deze groep fans toch grotendeels onbekend is met het werk van Free of Mott The Hoople.
Met een nummer één album op hun naam in Amerika, keerde Bad Company triomfantelijk terug naar Londen. De eerste tour zat erop, maar toen werden ze bijeen geroepen op het kantoor van Peter Grant en dachten ze dat ze iets verkeerds hadden gedaan. Ze gingen als een groepje strafwerk halende schooljongens naar het kantoor van Peter, waar ze het volgende kregen te horen.
Peter zei: "Nu even luisteren jongens, het is een lange reis geweest en jullie hebben je uit de naad gewerkt." waarna hij even zweeg om de spanning verder op te bouwen "But our first gold album for Bad Company is there" Dus goud voor het eerste Album.
Gesterkt door deze reactie op het album Bad Company, huurde de groep een mobiele studio van Ronnie Lane’s en installeerde die bij het Clearwell Castle in Gloucestershire in september 1974. Om een volgende serie nummers op te nemen. Het volgende album was Straight Shooter (3x platina) dat in 1975 uit kwam met daarop de ballade Feel Like Making Love.
Straight Shooter genoot opnieuw van een groot internationaal succes en bereikte de nummer drie op zowel de Britse en Amerikaanse album charts. En weer konden ze terugkijken op een succesvolle tour door Amerika "Het was een geweldig jaar geweest." Volgens Simon Kirke.
Bad Company was in 1975 genomineerd als nieuwe artiest voor een Grammy award.
Het nummer Shooting Star geschreven door Paul Rodgers:
"Ik ben net begonnen met het zingen van de tekst; Johnny was a schoolboy ...,' en ik dacht waar had ik het eerder gehoord? Toen drong het tot me door dat ik het nog nooit eerder gehoord had. Waardoor ik snel pen en papier pakte en de teksten en akkoorden op schreef. Het nummer stroomde zo uit mij. Soms begint een lied op de piano, gitaar of zelfs de basgitaar en hoor je vaak de hele structuur van het nummer in je hoofd. Maar dat was dus dit keer anders. Er zijn ook mensen die me vroegen of het nummer gaat over (ex-Free gitarist) Paul Kossoff (Hij stierf in 1976 op 25-jarige leeftijd een hartaanval, veroorzaakt door drugsgebruik). Maar eigenlijk, gaat dit lied over alle slachtoffers van rock muziek, want dat zijn er veel te veel."
Johnny was a schoolboy when he heard his first Beatle song, 'Love me do,' I think it was. From there it didn't take him long.
Got himself a guitar, used to play every night,
Now he's in a rock 'n' roll outfit,
And everything's all right, don't you know?
Johnny told his mama, hey, 'Mama, I'm goin' away. I'm gonna hit the big
time, gonna be a big star someday', Yeah.
Mama came to the door with a teardrop in her eye.
Johnny said, 'Don't cry, mama, smile and wave good-bye'.
Don't you know, yeah yeah, Don't you know that you are a shooting star,
Don't you know, don't you know. Don't you know that you are
a shooting star, And all the world will love you just as long,
As long as you are.
Johnny made a record, Went straight up to number one,
Suddenly everyone loved to hear him sing the song.
Watching the world go by, surprising it goes so fast.
Johnny looked around him and said, 'Well, I made the big time at last'.
Don't you know, don't you know, Don't you know that you are
a shooting star,
Don't you know, oh, yeah, Don't you know that you are
a shooting star, yeah,
And all the world will love you just as long,
As long as you are, a shooting star.
Don't you know that you are a shooting star, Don't you know, yeah,
Don't you know that you are a shooting star, now,
And all the world will love you just as long, As long you are you.
Johnny died one night, died in his bed, Bottle of whiskey,
sleeping tablets by his head. Johnny's life passed him by like a
warm summer day, If you listen to the wind you can still hear him play
Oh oh oh, Don't you know that you are a shooting star,
Don't you know, yeah, don't you know', Don't you know that
you are a shooting star,
Don't you know, yeah,
Don't you know that you are a shooting star,
Don't you, don't you,
don't you, don't you,
Don't you know, don't you
know, oh, yeah, you are,
Yeah, a shooting star, yeah, oh
oh oh oh oh......
Don't you, don't you know
that you are a shooting star,
Don't you don't you know......
Er stond nogal een bepaalde druk op de groep doordat we de eerste band waren die hadden getekend bij het Zeppelin's Swan Song-label, maar zonder Peter Grant zouden ze niet het succes hebben behaald, wat ze nu wel konden bereiken, zijn invloeden waren van essentieel belang, daarover zeggen ze zelf "Hij was een groot manager en een lovely man"
Ondertussen is het 1976 en ja, het derde platinum verkopende album Run with the Pack brengen ze uit, aangewakkerd door de klassieker van The Coasters Youngblood (1957) dat ze coverde. Het album werd in september 1975 in Grasse, Frankrijk opgenomen, nadat het uit was gekomen steeg het zowel in Amerika en Engeland naar de 5e plek
Met drie topalbums op hun naam, met daarin als sterk ingrediënt hun vaste muziekstijl met origineel materiaal, en dat alles geschreven door Paul Rodgers en Mick Ralphs "Ik dacht altijd dat het belangrijk was voor de groep om meer dan één schrijver te hebben," zegt Paul Rodgers.
Burnin 'Sky, een album met zijn stemmige en sfeervolle gelijknamige titelnummer, bereikte de gouden status in 1977, gevolgd door het dubbel platina album Desolation Angels in maart 1979. En dat wordt gezien als het laatste sterke album van Bad Company.
Rock 'n' Roll Fantasy opende het album en zette gelijk de toon voor wat er zou volgen. Paul wilde een hymne die zijn gevoelens over alles in de rock 'n' roll uitdrukte schrijven, "en daarmee het hele spectrum bestrijken, met name dat rock 'n roll' een magische illusie van kleur, geluid en licht is".
Nog een van de hoogtepunten van het album is het vrolijke nummer van Mick Ralphs Oh Atlanta. De band had een geweldige tijd gehad in Atlanta en Mick heeft dit een beetje laten voelen door Atlanta-invloeden in het nummer te laten horen. Opvallend nummer op dit album is Gone, Gone, Gone dat geschreven is door Boz Burrell.
De Affiniteit van de groep voor country muziek is in ieder geval duidelijk te horen op heel Desolation Angels. De band toerde de hele wereld over tijdens deze periode, en speelden enthousiast voor de menigte en elk concert was compleet uitverkocht.
Maar er was wel een prijs te betalen voor al dit succes. En dan met name voor Paul Rogers, voor hem kwam dan ook het punt dat hij vond dat het succes van de band zijn privéleven voorbij ging en hij besloot om Bad Company de rug toe te keren, om weer vaste grond onder zijn voeten te krijgen en een bepaalde tijd met zijn gezin door te brengen, de andere bandleden hadden geen kinderen en kende dus dit gevoel dus niet. Maar voor Paul was het duidelijk Bad Company had zijn leven overgenomen.
Na het uitkomen van het Top 30 album Rough Diamonds in 1982, verliet hij de groep en nam iedereen een time out. Terugkijkend op hun succes stopten ze op het juiste moment volgens Mick Ralphs. Paul wilde een pauze en eigenlijk waren ze hier allemaal aan toe, het succes van Bad Company was te groot geworden.
In 1986, Ralphs en Kirke besluiten door te gaan met Bad Company. Paul Rodgers is ondertussen The Firm aan het formeren (om deze naam te gebruiken moest hij trouwens toestemming vragen aan Led Zeppelin's Jimmy Page) Bad Company stond in ieder geval behoorlijk onder druk om nu ook zonder Rodgers hun succes en naamsbekendheid vast te kunnen houden.
In de zes jaar daarna zou toch blijken dat ze ook succesvol verder konden zonder Rodgers. Ze weken met hun songs af van hun bluesy (hard)rock stijl. Met name door de zang van Brian Howe, had de muziek van Bad Company meer weg van Foreigner. Het Album Fame and Fortune (1986) mede geproduceerd door Mick Jones van Foreigner, verkoopt in Amerika redelijk, maar het succes in Engeland blijft nu uit, en dat zal ook zo blijven. De band blijft succes vol in Amerika. Hun volgende album Dangerous Age (1988) opnieuw goed voor goud, Holy Water (1990) gewoon weer een platinumalbum en Here Comes Trouble (1992) was ook weer goed voor goud.
In 1995 keerde Bad Company weer terug naar hun vertrouwde bluesy (hard)rock, met de warme bluesy stem van Robert Hart. En brachten opnieuw nog 2 albums in 1995 Company of Strangers en een Stories Told & Untold(1996), uit alleen deze bleken toch niet meer zo succesvol, het waren de geschreven teksten, de zang en vooral de aanwezigheid van Paul Rodgers die Bad Company het succes hadden gebracht.
De fans en critici lieten ook deze geluiden horen, vandaar dat er in 1999 uiteindelijk de langverwachte reünie van de klassieke line-up plaats vond, en werd tevens de dubbel-CD The 'Original' Bad Co. Anthology uitgebracht, met niet eerder uitgebracht materiaal, en vier nieuwe nummers. Waaronder Hammer of Love, en laten ze zien hoe tijdloos Bad Company uiteindelijk is.
Op 21 september 2006 overlijdt bassist Boz Burrell in Spanje aan de gevolgen van een hartaanval, uiteindelijk heeft hij voor de band 2 nummers geschreven, Rhythm Machine en Gone Gone Gone.
Op 8 augustus 2008 komen de 3 originele leden weer bijeen voor een eenmalig optreden in het casino van "the Seminole Hard Rock Hotel" in Hollywood, Florida. De plaats van Boz Burrell wordt ingenomen door Lynn Sorensen. Tijdens dit optreden worden opnamen gemaakt voor een live cd en dvd. En afgelopen juni en juli 2009 toerde de band met hun 10 zomer concerten door Amerika. Waar ze uiteindelijk het meeste succes hebben gekend.
Huidige Bandleden
Paul Rodgers - vocals, piano
Mick Ralphs - guitars, keyboards
Simon Kirke - drums, percussion
Howard Leese - guitar
Lynn Sorensen - bass
Voormalige bandleden
Brian Howe - lead vocals, sax (1986-1994)
Boz Burrell - bass (1973-1982, 1986, 1998-1999)
Geoff Whitehorn - guitar (1990-1991)
Rick Wills - bass (1992-1997, 1999)
Dave "Bucket" Colwell - guitars, keyboards (1990-1997, 1999-2002, 2008)
Robert Hart - lead vocals (1994-1997)
Jaz Lochrie - bass (2000-2002, 2008)
Gary "Harry" James - drums
Nadat ik even een paar uur heb bij kunnen slapen, heb ik eindelijk tijd voor een concert beleving. Nou ja, beleving, de hele dag was een beleving op zich, vandaar meer een dagboekbeschrijving met daarin de gespeelde setlist, nu even muziek aanzetten en dat kan natuurlijk alleen maar Elbow zijn en schrijven maar.
Het is maandagmiddag 14 november 2011, ik pak mijn tas, een envelop met 4 geprinte A4tjes, kijk nog even snel of ik ook de beurs heb ingepakt, wat zeker nooit onbelangrijk is. En trek uiteindelijk mijn jas maar eens aan. We, ik ga natuurlijk niet alleen Corné gaat ook mee, stappen uiteindelijk rond half één in de auto en kachelen naar het westen. Waar we zonder problemen uiteindelijk de Woonmall weten te bereiken, dit blijkt echter achteraf een domme keus, vooral voor die beurs…
Auto geparkeerd en dan via het Woonmall naar het station lopen, want zoals ik al zei, ik had 4 A4tjes in mijn tas, dus er zouden nog 2 (muziek)vrienden met ons mee gaan… Wij zijn in ieder geval eerst naar het station gelopen om te kijken hoe ik aan kaarten voor het openbaar vervoer moest komen, want een OV-chip kaart bezitten wij niet. Eerst nog even een berichtje gestuurd naar Mark, zodat ook zij wisten waar wij eventueel te vinden waren. Kreeg keurig een berichtje terug dat ze ook in de buurt van de Arena waren… Ondertussen staan wij al in de rij voor het GVB – loket voor een dagkaart. Toen we de kaart hadden liepen we weer naar buiten en qua timing perfect, want precies op het moment dat wij naar buiten lopen, willen Mark en Rob naar binnen. Na de begroeting zijn wij vervolgens meteen doorgelopen naar het metrostation en de stad in, want we hebben nog wel even een paar uur voordat het concert zou beginnen. Keuvelend over vooral veel muziek, en slechte internetverbindingen, glasvezel, en al dat soort zaken, komen we aan bij het CS (hier dendert nu bij toeval Station Approach door de speakers). Waar uiteindelijk nu een heuse stadswandeling op het punt van beginnen staat…
Eerst tegen de laaghangende zon inkijkende wandeling via het Damrak naar de Dam, en ja nog steeds is het daar een gezelligheid met rondvliegende duiven, waarbij we meteen al denken dat Elbow haast wel met The Birds moet gaan beginnen. Even rondkijkend op de Dam komen wij tot de conclusie dat een kop koffie wel heel erg lekker zou zijn, dus lopen wij de Damstraat in, opzoek naar een Coffeeshop waar ze gewoon echte koffie schenken, in plaats van dat we op straat theebladeren gaan staan roken. Uiteindelijk komen we bij het Rembrandt huis aan en daar tegenover zien we een enigszins rustige plek waar we konden gaan zitten en koffie drinken… Opnieuw keuvelen we over muziek en Mark blijkt helderziend te zijn want op een gegeven moment noemt hij Toontje Lager en hoor daar, Erik Mesie komt ons gehoor al binnen vallen… Toeval, wie weet ik heb even gedacht dat de dame achter de bar aan het meeluisteren was, en dj was in haar vrije tijd.
Twee koppen koffie op en we besluiten toch even iemand te gaan begroeten waar ik mijn muziek passie voor Heino mee deel :$ (ahummmm, oeps) We gaan op zoek naar zijn ark. We lopen, lopen, lopen…
Gelukkig wist Rob wel ongeveer maar hij woonde, maar een molen zei hem weer niets, toch maar even bellen, want helemaal het spoor bijster raken in Amsterdam en daardoor Elbow te gaan missen wilden we ook niet. Even bellen en na nog een enorm lange 500m weten we uiteindelijk de "So What ?" te vinden waar we een bakkie gaan doen bij Dhr. Sowhat. Helaas hebben we niet al te veel tijd en blijven een half uurtje en gaan dan op pad naar het Metrostation, gelukkig liepen we hiervoor totaal de verkeerde kant op, We hebben veel van de Piet Hein kade gezien, alleen geen Metrostation, we besluiten uiteindelijk in de tram te stappen om bij het CS te komen, uiteindelijk hebben wij vandaag wel een stadswandeling gemaakt van een kleine 6,5 km, maar Amsterdam verkennen doe je ook het beste te voet :D .
Uiteindelijk rond de klok van half zeven bij de HMH waar we eerst even een hapje gaan eten, want met een lege maag kunnen wij Elbow ook niet aan… Vervolgens lopen we naar de HMH, en gaan daar naar binnen. Jassen inleveren, munten halen en een plekje zoeken waar wij vooral blijven staan… Om acht uur komt daar de voor ons onbekende band de “Howling Bells” het podium op, waar ze hun optreden beginnen met een Charlatan aan muziek waardoor wij ze vergeleken met Sioux and the banshees wat gezien de titel van hun tweede nummer weer niet zo vreemd is (toeval !) vervolgens nog een aantal nummers met The Loudest Engine en Secrets, waarbij ik wel erg veel moeite had om Don’t run te gaan en The Faith te houden dat Elbow beter zou zijn, en nadat het Live on van deze supportact had geklonken en ik zeker had besloten om hun CD na afloop niet te gaan kopen, waren wij toe aan pauze en een borrel, en zo geschiedde, vier glaasjes fris werden er gehaald en het wachten was nu op Elbow.
En opnieuw kreeg onze eerste ingevingen de juiste invulling, want ja hoor, daar begon de band met The Birds en wat klonk het gaaf, een perfecte geluidskwaliteit, mooi beeld (voor zover ik langs de langere medebezoekers kon kijken), The Bones of you, nou die van mij zeker stonden gewoon vastgenageld in de HMH, het was genieten, ze donderden gewoon als een Mirrorball door de zaal, niks geen Neat Little Rows of Grounds for Divorce met deze band vanavond. Ondertussen hoorde ik Rob achter mij een keer praten en dacht ff, man wat doe je nu, luisteren, niet kletsen, blijkt er toch een verstekeling in de zaal te zijn, die stiekem even meeluisterde. Noes, je had erbij moeten zijn het was zo goed ! Nu zat je als The Loneliness of a Tower Crane Driver thuis, te luisteren via een telefoon.
Ondanks dat het volgende nummer The Night Will Always Win uiteindelijk een mooie afsluiter zou zijn geweest was het Some Riot van de band om het eerder te gaan spelen. Maar de drie Dear Friends achter en naast mij, hadden gewoon heerlijk rust, want ik vierde mijn eigen Elbow feestje waarbij het voor mij zeker weer fantastisch Weather to fly was met de muziek die met Open Arms werd ontvangen, of was ik nu bevangen, ik weet het niet meer, maar geen Lippy Kids op deze avond die door de muziek aan het praten waren maar muziekgenieters die zowaar Lang Zal Ze Leven konden zingen.
Om half elf hield de band het voor gezien, nou ja, zoals elke band deden ze alsof natuurlijk. Een korte plas-, rook- en drinkpauze voor de band, want zo snel zou de zaal dat ook niet kunnen, Voordat iedereen buiten zou zijn was Elbow dan alweer begonnen met hun toegift, en wat een geweld aan geluid komt er de HMH nu binnen met Starlings, en wat hadden ze een geweldige lichteffect tijdens de show. En natuurlijk was voor ons geen Station Approach te ver geweest om naar deze band te komen kijken, want ook al bestaan ze dan 20 jaar en heb ik er 19 jaar niets van gehoord, het afgelopen jaar hebben ze mij in hun muzikale ban gekregen en One Day Like This had ik voor geen goud willen missen, en ik geloof mijn 3 medebezoekers ook niet.
Helaas kwam daarmee aan het optreden echt een einde, maken wij de laatste munten op en besluiten dan dat we deze dag maar gaan afsluiten, want voor twee van ons ging de wekker met een vijf in de klok… Afscheid werd er genomen, Rob en Mark dit moeten we vaker doen…
Bedankt voor de gezelligheid het was een HEERLIJKE dag! :p
Vervolgens scheiden hier onze wegen (dacht ik), maar een klein kwartiertje later halen wij op de autobaan een rode auto in met twee, waarschijnlijk een dag doornemende pratende mannen erin, ik zwaai nog, maar helaas geen reactie, die ik kon zien tenminste, vervolgens duiken wij de dikke mist in, naar het Oosten des lands…
Hallo allemaal, hier zijn we weer met een Silent Night-7 O'clock News (Simon & Garfunkel), een heerlijk begin op deze avond, na de heerlijke zomerse waarden op de thermometer is natuurlijk een kerstnummer bij uitstek zo op deze vierde juni, maar ach nog steeds zittend in de zon is er geen Fool On The Hill (Shirley Bassey) die dat nu daadwerkelijk door heeft, dus gaat deze Black Magic Woman (Santana) gewoon verder met een uurtje muziek uit het jaar 1970. Echt wel lekkere bagger komt er voorbij in de tipparade van dat jaar, maar het heet ook niet voor niets "tip" want alles wat voor Fresh Air (Quicksilver) zorgt in de Top 40, gaat natuurlijk naar die lijst door.
En That's Where I Went Wrong (The Poppy Family) vandaag, want ik zit gewoon volop in de zon en let even niet op gelukkig zit er al een laag grondverf op anders was ik waarschijnlijk zo rood als een kreeft de rest van de week door het leven gegaan. Terwijl ik dus zo buiten aan het genieten was van de brandende zon op mijn lichaam kijk ik wat rond door mijn tuin, zo wordt het duidelijk merkbaar dat er dringend wat water uit de hemel moet gaan vallen And The Grass Won't Pay No Mind (Mark Lindsay), want door Het Brilletje Van Van Dalen (Luc Lutz) zie ik een Big Black Dog (Humble Pie) het gras al dringend water te geven, en of dat nou wel zo goed is voor de geel wordende sprietjes, dat weet ik zo net nog niet. Ik ga de zon dus maar even uit en zoek alvast naar de Bron-Y-Aur Stomp (Led Zeppelin) om de tuinslang op aan te kunnen sluiten. Met veel Gasoline Alley Bred (The Hollies) lukt het met om de waterput aan te slaan, en rijkelijk komen er nu ijskoude druppels lachend naar beneden en vallen op mijn grastapijtje…
Help, Help ! als een Zierikzeese Marie (Bolle Jan) zie ik dat alles wat buiten staat kleddernat aan het worden is. Dus even rapido, ik Tried So Hard (The Flying Burrito Brothers) als ik nog kan de spullen naar binnen te brengen, vandaar dat er abrupt The End (Greenfield & Cook) wordt gemaakt aan deze "reallife" story een prettige avond verder en een lieve groet van jullie Verdronken Vlinder (Boudewijn de Groot)
Vandaag zit de zon Behind a Painted Smile (The Isley Brothers), want hij is er wel maar zijn Heartlight (Neil Diamond) kan hij niet echt laten zien in de achtertuin van Our House (Madness). Maar het is geen Waste of Time (Powerplay) want in deze Old Town (Phil Lynott) kan je ook zonder de zon genoeg dingen gaan doen. Dus Thru' These Walls (Phil Collins) naar buiten en fietsen over de Landslide (Olivia Newton-John) weggetjes van deze omgeving.
Nee niets geen Streetwalkin' (Shakatak) in de stad maar een simpele tocht door de natuur, het kan eindelijk eens, want na een strijd met vooral Don't Want You (New Adventures) lekke banden schijnt er eindelijk een band gevonden te zijn die deze Trouble (Lindsey Buckingham) verholpen heeft en ik eindelijk in de gelegenheid ben om fietsend eropuit te gaan dus Say Hello Wave Goodbye (Soft Cell), we gaan…
Met een Ik Wil Je (Rob de Nijs) even laten ontspannen gevoel stap ik op, fiets vervolgens hoopvol de straat uit, lekker met de neus in de wind door het Sister Paradise (Time Bandits), welke Glittering Prize (Simple Minds) kan daar nog tegenaan. Bomen, weilanden, koeien, paarden, pestvoer, maar vooral die lucht van de kadavers zorgen ervoor dat je heerlijk kan genieten van de natuur. Nee er gaat niets boven het wonen op het platteland. Alleen aan de specifieke landelijke geuren zal ik nooit wennen. Bah…
Niet zeuren, kijk om je heen, het is toch fantastisch om dit moois te zien en je voelt ook alle stress van je afglijden, zo fietsend, op je fietsje met eindelijk eens geen lekke of bijna lege band. Ondertussen ben ik Shake hands (Highway) aan het doen met dat stuur, dat ik met grote moeite recht kan houden, doordat mijn afgedankte fiets ooit eens door een groep Ben jij ook zo bang (Toontje Lager) pubers tot een bouwpakket is omgetoverd. Gelukkig, I Won't Stand Between Them (Bonnie St. Claire) toen we uiteindelijk van de middelbare school het advies kregen om via het moderne medium internet aangifte bij de politie te doen van deze vernieling.
Langzaam fiets ik verder en er komen donkere wolken aanschuiven. Ja hoor, Who Can It Be Now (Men at Work) dat ik nu eindelijk fietsend eropuit ben om vervolgens een flinke bui op mijn kop te gaan krijgen, gauw daar bij die Op 't Hoekje Brandt Nog Licht (Mounties) boom mijn regenpak aangetrokken en Just Like A Woman (Rod Stewart) gooi ik de versnelling erin en race in een nieuw persoonlijk record naar huis…
Waar ik mijn fiets weer op diezelfde plek in de schuur kan gaan zetten waar hij al jaren staat, te wachten op een tochtje in de buitenlucht, met het zonnetje op zijn zadel...
Vandaag weer eens mijn notitieblok onderuit de kast gehaald voor een Break My Stride (Matthew Wilder ) want van alles Afscheid Nemen Bestaat Niet (Marco Borsato) dat kan ik ook niet. Zeker niet nadat vanmiddag samen met Annabel (Hans de Booij) heerlijk in de kroeg naar de Last.fm radio van de Top 2000 groep aan het luisteren was. Een bijna zomers klinkend nummer als If I Had A Hammer (Trini Lopez) gaf ons echt alweer even het Top 2000 gevoel, alleen is dat nog maanden ver weg en gaan we eerst nog deze zomer deels massaal met vakantie, maar bij deze Song Sung Blue (Neil Diamond) kan je niet anders dan enorme inwendige vrolijke zonnestraaltjes opwekken, op deze druilerige sombere mei middag. In een oogflits zie ik dan die eenzame fietser Jimmy (Boudewijn de Groot) voorbij komen, die de hele zomer toeristen vergezeld op een mooi Nederlands eiland, hij laat zich door de Storm en Wind (Paul de Leeuw) meevoeren, totdat ook hij aan het eind van de vakantie weer de Jump (For My Love) (The Pointer Sisters) van zijn fiets kan maken.
Terwijl we naar buiten kijken komt er vervolgens een kibbelend stel voorbij, meteen vraag ik me misschien terecht af, is het nu alweer de periode van het jaar waarbij elk Banger Hart (Rob de Nijs) van zich doet spreken, je ziet hem gewoon hardop denken, Zeg me dat het niet zo is (Frank Boeijen) maar met al de Things I Do For You (The Jacksons) kun je gerust eens afvragen hoe de toekomst eruit zal gaan zien, maar vergeet nooit I Only Have Eyes For You (Art Garfunkel ), daardoor vergeet ik dat If You're Not Scared (K's Choice) ook aan deze periode van onzekerheid altijd weer een einde komt.
Tegen de tijd dat de donkere dagen dan weer aanbreken is er No Surrender (Kane) meer zijn, aan het geweld van deze passionele Oorlog (Doe Maar) der liefde, en zeggen zowel Annabel en ik, het is All For Nothing (Meredith Brooks) maar I Would Stay (Krezip), maar mocht dat niet zo zijn slaap dan gewoon met een zwerver op een bank in het Vondelpark Vannacht (Acda en De Munnik). En toch geeft de muziek mijn een beangstigend gevoel van een I Don't Like Mondays (The Boomtown Rats) in de kroeg zittend met Marco, Paul, Rob en Hans uit de speakers, dan zwijg ik verder maar over het treurige nieuws dat ik bij thuiskomst op mijn mat vond.
