Het is maandagmiddag 14 november 2011, ik pak mijn tas, een envelop met 4 geprinte A4tjes, kijk nog even snel of ik ook de beurs heb ingepakt, wat zeker nooit onbelangrijk is. En trek uiteindelijk mijn jas maar eens aan. We, ik ga natuurlijk niet alleen Corné gaat ook mee, stappen uiteindelijk rond half één in de auto en kachelen naar het westen. Waar we zonder problemen uiteindelijk de Woonmall weten te bereiken, dit blijkt echter achteraf een domme keus, vooral voor die beurs…
Auto geparkeerd en dan via het Woonmall naar het station lopen, want zoals ik al zei, ik had 4 A4tjes in mijn tas, dus er zouden nog 2 (muziek)vrienden met ons mee gaan… Wij zijn in ieder geval eerst naar het station gelopen om te kijken hoe ik aan kaarten voor het openbaar vervoer moest komen, want een OV-chip kaart bezitten wij niet. Eerst nog even een berichtje gestuurd naar Mark, zodat ook zij wisten waar wij eventueel te vinden waren. Kreeg keurig een berichtje terug dat ze ook in de buurt van de Arena waren… Ondertussen staan wij al in de rij voor het GVB – loket voor een dagkaart. Toen we de kaart hadden liepen we weer naar buiten en qua timing perfect, want precies op het moment dat wij naar buiten lopen, willen Mark en Rob naar binnen. Na de begroeting zijn wij vervolgens meteen doorgelopen naar het metrostation en de stad in, want we hebben nog wel even een paar uur voordat het concert zou beginnen. Keuvelend over vooral veel muziek, en slechte internetverbindingen, glasvezel, en al dat soort zaken, komen we aan bij het CS (hier dendert nu bij toeval Station Approach door de speakers). Waar uiteindelijk nu een heuse stadswandeling op het punt van beginnen staat…
Eerst tegen de laaghangende zon inkijkende wandeling via het Damrak naar de Dam, en ja nog steeds is het daar een gezelligheid met rondvliegende duiven, waarbij we meteen al denken dat Elbow haast wel met The Birds moet gaan beginnen. Even rondkijkend op de Dam komen wij tot de conclusie dat een kop koffie wel heel erg lekker zou zijn, dus lopen wij de Damstraat in, opzoek naar een Coffeeshop waar ze gewoon echte koffie schenken, in plaats van dat we op straat theebladeren gaan staan roken. Uiteindelijk komen we bij het Rembrandt huis aan en daar tegenover zien we een enigszins rustige plek waar we konden gaan zitten en koffie drinken… Opnieuw keuvelen we over muziek en Mark blijkt helderziend te zijn want op een gegeven moment noemt hij Toontje Lager en hoor daar, Erik Mesie komt ons gehoor al binnen vallen… Toeval, wie weet ik heb even gedacht dat de dame achter de bar aan het meeluisteren was, en dj was in haar vrije tijd.
Twee koppen koffie op en we besluiten toch even iemand te gaan begroeten waar ik mijn muziek passie voor Heino mee deel :$ (ahummmm, oeps) We gaan op zoek naar zijn ark. We lopen, lopen, lopen…
Gelukkig wist Rob wel ongeveer maar hij woonde, maar een molen zei hem weer niets, toch maar even bellen, want helemaal het spoor bijster raken in Amsterdam en daardoor Elbow te gaan missen wilden we ook niet. Even bellen en na nog een enorm lange 500m weten we uiteindelijk de "So What ?" te vinden waar we een bakkie gaan doen bij Dhr. Sowhat. Helaas hebben we niet al te veel tijd en blijven een half uurtje en gaan dan op pad naar het Metrostation, gelukkig liepen we hiervoor totaal de verkeerde kant op, We hebben veel van de Piet Hein kade gezien, alleen geen Metrostation, we besluiten uiteindelijk in de tram te stappen om bij het CS te komen, uiteindelijk hebben wij vandaag wel een stadswandeling gemaakt van een kleine 6,5 km, maar Amsterdam verkennen doe je ook het beste te voet :D .
Uiteindelijk rond de klok van half zeven bij de HMH waar we eerst even een hapje gaan eten, want met een lege maag kunnen wij Elbow ook niet aan… Vervolgens lopen we naar de HMH, en gaan daar naar binnen. Jassen inleveren, munten halen en een plekje zoeken waar wij vooral blijven staan… Om acht uur komt daar de voor ons onbekende band de “Howling Bells” het podium op, waar ze hun optreden beginnen met een Charlatan aan muziek waardoor wij ze vergeleken met Sioux and the banshees wat gezien de titel van hun tweede nummer weer niet zo vreemd is (toeval !) vervolgens nog een aantal nummers met The Loudest Engine en Secrets, waarbij ik wel erg veel moeite had om Don’t run te gaan en The Faith te houden dat Elbow beter zou zijn, en nadat het Live on van deze supportact had geklonken en ik zeker had besloten om hun CD na afloop niet te gaan kopen, waren wij toe aan pauze en een borrel, en zo geschiedde, vier glaasjes fris werden er gehaald en het wachten was nu op Elbow.
En opnieuw kreeg onze eerste ingevingen de juiste invulling, want ja hoor, daar begon de band met The Birds en wat klonk het gaaf, een perfecte geluidskwaliteit, mooi beeld (voor zover ik langs de langere medebezoekers kon kijken), The Bones of you, nou die van mij zeker stonden gewoon vastgenageld in de HMH, het was genieten, ze donderden gewoon als een Mirrorball door de zaal, niks geen Neat Little Rows of Grounds for Divorce met deze band vanavond. Ondertussen hoorde ik Rob achter mij een keer praten en dacht ff, man wat doe je nu, luisteren, niet kletsen, blijkt er toch een verstekeling in de zaal te zijn, die stiekem even meeluisterde. Noes, je had erbij moeten zijn het was zo goed ! Nu zat je als The Loneliness of a Tower Crane Driver thuis, te luisteren via een telefoon.
Ondanks dat het volgende nummer The Night Will Always Win uiteindelijk een mooie afsluiter zou zijn geweest was het Some Riot van de band om het eerder te gaan spelen. Maar de drie Dear Friends achter en naast mij, hadden gewoon heerlijk rust, want ik vierde mijn eigen Elbow feestje waarbij het voor mij zeker weer fantastisch Weather to fly was met de muziek die met Open Arms werd ontvangen, of was ik nu bevangen, ik weet het niet meer, maar geen Lippy Kids op deze avond die door de muziek aan het praten waren maar muziekgenieters die zowaar Lang Zal Ze Leven konden zingen.
Om half elf hield de band het voor gezien, nou ja, zoals elke band deden ze alsof natuurlijk. Een korte plas-, rook- en drinkpauze voor de band, want zo snel zou de zaal dat ook niet kunnen, Voordat iedereen buiten zou zijn was Elbow dan alweer begonnen met hun toegift, en wat een geweld aan geluid komt er de HMH nu binnen met Starlings, en wat hadden ze een geweldige lichteffect tijdens de show. En natuurlijk was voor ons geen Station Approach te ver geweest om naar deze band te komen kijken, want ook al bestaan ze dan 20 jaar en heb ik er 19 jaar niets van gehoord, het afgelopen jaar hebben ze mij in hun muzikale ban gekregen en One Day Like This had ik voor geen goud willen missen, en ik geloof mijn 3 medebezoekers ook niet.
Helaas kwam daarmee aan het optreden echt een einde, maken wij de laatste munten op en besluiten dan dat we deze dag maar gaan afsluiten, want voor twee van ons ging de wekker met een vijf in de klok… Afscheid werd er genomen, Rob en Mark dit moeten we vaker doen…
Bedankt voor de gezelligheid het was een HEERLIJKE dag! :p
Vervolgens scheiden hier onze wegen (dacht ik), maar een klein kwartiertje later halen wij op de autobaan een rode auto in met twee, waarschijnlijk een dag doornemende pratende mannen erin, ik zwaai nog, maar helaas geen reactie, die ik kon zien tenminste, vervolgens duiken wij de dikke mist in, naar het Oosten des lands…
Klinkt als een geweldige dag met een geweldig concert.
BeantwoordenVerwijderen