Even kijken ze elkaar aan, John Lennon en Paul McCartney. Na al die jaren staan ze weer samen op het podium. En wat voor Stage (Live), ze staan klaar om te gaan spelen voor een uitzinnige menigte van 72.000 toeschouwers en 2 miljard televisiekijkers. Wie had dit gedacht toen ze ruim vijftien jaar geleden met veel ruzie hun band hadden opgeheven?
Ze waren inmiddels al weer een tijdje bij elkaar, maar het samen live optreden hadden ze zo lang mogelijk uitgesteld. Het was de Ierse muzikant Bob Geldof die ze een paar weken geleden benaderde om mee te doen aan het benefietconcert Live Aid. Luisterend naar de Bohemian Rhapsody(Queen) moesten ze er even over nadenken.
Uiteindelijk was het John die de rest van de band over de Ovary Stripe (Kasabian) wist te trekken. Als dè band van de Flower of Scotland (Alestorm) generatie was het hun plicht om act de présence te geven op deze baanbrekende actie van medeleven. Ze hadden hem gelijk gegeven.
"1, 2, 3, 4" schreeuwt John en de trompettisten achter hem zetten het eerste nummer van de set in. Een paar seconden later valt de band samen met het voltallige publiek in: "Love, love, love…"
Nog maar vijf jaar geleden werd de wereld opgeschrikt door het bericht dat ex-Beatle John Lennon voor zijn appartement in New York was beschoten door een gestoorde fan. Lange tijd was zijn toestand kritiek, maar na vier spannende dagen werd de populaire muzikant weer wakker. Wonder boven Wonder Boy (The Kinks) hadden de twee kogels alle belangrijke organen gemist.
Good karma (Deadmau5), had zijn vrouw Yoko het genoemd.
Het incident had zijn leven veranderd. Het voelde als een tweede kans, vertelde hij in de Amerikaanse talkshow van Johnny Carson, een paar dagen na zijn Hospital Song (Ben Folds Five). Hij had de kans gekregen om dingen anders te doen.
Zijn oude vriend Paul had hij daarom maar opgebeld. Met veel moeite, want er zat nog steeds veel King of Pain (the Police). Het was een goed gesprek, oude jongens krentenbrood, zoals dat vaak gaat bij mannen die elkaar lang niet meer hebben gesproken. Tweeënhalf uur hadden ze aan de telefoon gehangen en plannen voor een Beatles reünie lagen al snel op tafel.
Ze hadden het gemist, het samen werken aan A Perfect Tourniquet (Anberlin)in de studio. Waar ze ruzie over hadden, wisten ze eigenlijk niet eens meer.
Toen de intentie eenmaal was uitgesproken ging het snel. George Harrison en Ringo Starr zagen een comeback ook wel zitten en twee weken later zat de fab four in de legendarische Abbey Road studio. De studio waar ze in het verleden zoveel muziekgeschiedenis hadden geschreven. Zelfs producer George Martin werd opgetrommeld om alles in goede banen te leiden.
De sessies voor de nieuwe plaat liepen gesmeerd. De rustperiode van elf jaar had de band duidelijk goed gedaan. Onderlingen irritaties werden snel uitgesproken en brandjes werden gauw geblust.
Vooral John was veranderd. Hij was geduldig naar zijn collega's toe en nauw betrokken bij de opnames. Zijn gedrevenheid om een plaat af te leveren waar hij echt trots op kon zijn, werkte als een motor voor de groep.
De kritieken op het nieuwe album (Just Like) Starting Over waren unaniem lovend. Het werd een megasucces en de gelijknamige single (een compositie van John) belandde op nummer 1 in tientallen landen.
De succesvolle comeback deed de fans logischerwijs smeken om optredens. Maar dat was iets waar de band nog steeds niet zoveel zin in had. Al in 1966 hadden ze bewust een punt achter live optredens gezet. De duizenden Some Girls (The Rolling Stones) gillen tijdens een show en het geduw en getrek bij de artiesteningang waren aspecten van het sterrendom dat ze als kiespijn konden missen. Plannen voor een nieuwe tour werden dan ook niet gemaakt, alle handtekeningenacties ten spijt.
In 1984 verscheen er wederom een nieuw album van de band, Another Tricky Day (the Who) getiteld. Drie jaar hadden ze er aangewerkt, ongekend voor een Beatles plaat. Critici bestempelden het vrijwel meteen na uitkomst als het beste werk sinds de klassieker Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band uit 1967.
Vragen over wanneer ze weer eens live gaan optreden wimpelde John gevat af met 'als het Frozen (Within Temptation)in hel.'
Het gejuich in het stadion houdt tien minuten aan. John, Paul, George en Ringo zitten dan al lang in de kleedkamer. Uitgeput, maar overdonderd en aangedaan door het warme ontvangst van het publiek. Misschien moeten ze toch maar weer wat gaan optreden, had Paul voorzichtig geopperd.
Het hoofd van Lucy In The Sky With Diamonds (Bono)een van de vele bodyguards verschijnt om de deur.
'Er is iemand die met jullie wil kennismaken,' vraagt hij voorzichtig aan de groep.
'Wie?,' roept John die achter in de kleedkamer zit met Yoko op schoot.
'Ene Bono, zanger van een bandje genaamd U2.'
John lacht. 'Laat maar binnenkomen. Ik heb z'n show gezien en heb nog wel wat tips voor hem.'
En dan word ik wakker, het blijkt een Baby Dream in Cellophane (Porcupine Tree)…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten