David Byron

If I had the time,
To re-live my life
I don't think I'd care,
To change a thing
As long as I find,
Just a little peace of mind
I can dream and laugh and sing

Vandaag is het alweer 26 jaar geleden dat deze zanger overleed, dus voor mij een reden om een soort eerbetoon te maken…

David Byron is op 29 Januari 1947 in Epping, Essex, England geboren als David Garrick, hij begon met zingen toen hij 5 jaar oud was, zijn moeder was zangeres van een Jazzband, en verder was de hele familie met muziek bezig. Iedereen speelde een instrument of danste. Zo rond die tijd was hij al bezig om beroemd te worden en wilde destijds ook meedoen aan een kinder TV show. Toen hij 16 was meldde er een locale band zich die graag wilde dat David zich bij hun aansloot, bij hen deed hij één optreden en daarna sloot hij zich aan bij de band The Stalkers, deze groep had namelijk hun zanger ontslagen en daardoor was er voor David een plek vrij. Deze groep heeft echter maar zeer kort bestaan samen met gitarist Mick Box formeerde hij in 1967 Spice. Paul Newton en Alex Napier kwamen ook deze band versterken. Deze band trad voornamelijk op in lokale clubs en de vader van Paul Newton was hun manager. Ze sloten een platendeal met United Artists, daardoor kreeg Spice de mogelijkheid om een single uit te brengen What About The Music. Ken Hensley voegde zich toen ook bij de band.

Met Spice heeft David gezongen in de nummers;
Astranaza
Born In A Trunk
Celebrate
Want You Babe
In Love
Magic Lantern
Schoolgirl

Come Away Melinda en Wake Up (Set Your Sights) zijn ook twee Spice nummers die echter op het eerste album van Uriah Heep verschenen. Want daar kennen we natuurlijk David Byron het best van…

Bij deze groep was hij de leadzanger van 1969 tot 1976. Ook kreeg hij met deze band internationale roem en bekendheid. In de eerste 6 jaar groeide David uit tot één van de beste rockvocalisten en leadzanger in de wereld.

In 1975 komt zijn eerste soloalbum Take No Prisoners uit, hierop werkten ook de Heep bandleden Mick Box, Ken Hensley en Lee Kerslake mee… Maar helaas voor David en nog meer voor zijn fans werd het ook duidelijk dat deze man een enorm alcoholprobleem had. Dit leidde zelfs tot ontslag als zanger van Uriah Heep.

Ken zei destijds: David is nu typisch zo’n man die niet kon aanzien dat er ook wel eens iets fout kon gaan in je leven en dat probeerde dat te verzachten door naar de fles te grijpen…


David Byron - Steamin' Along

Het alcohol probleem van David betekende uiteindelijk het vertrek van hem uit de band, en dat geschiedde dus in Juli 1976, volgens manager Gerry Bron waren er wat onenigheid in de band ontstaan, die het verder gaan van de band in deze hoedanigheid in de weg zouden staan. Helemaal de exacte redenen zijn nooit echt duidelijk geworden, het feit was David was weg en John Wetton kwam de line up van Uriah Heep versterken…  Maar de Magie van de Uriah Heep ging verloren, al zou de muziek daar niet anders door zijn gaan klinken… David werkte mee aan 10 albums van de band.

In 1977 richt hij samen met Clem Clempson (Humple Pie)  en Geoff Britton (Wings) Rough Diamond op. Ze nemen één album op, maar door tegenvallende verkoop vertrekt David


Rough Diamond - Lock'n'Key

Tijd voor zijn tweede soloalbum Baby Faced Killer en de single Rich Mans Lady/ All In Your Mind, helaas kende dit ook al geen commercieel succes. Op achterkant van dit album staat trouwens een foto dat hij David dood ligt op de grond, uiteindelijk hebben ze hem jaren later dus zo ook gevonden.

Vervolgens formeert hij samen met gitarist Robin George The Byron band, ze hadden een platencontract bij Creole Records en brachten een tweetal singles Every Inch Of The Way/Routine en Never Say Die/Tired Eyes en het album On The Rocks uit. Maar helaas weer zonder het grote succes


The Byron Band - Never Say Die

Helaas werd zijn drankprobleem door de tegenvallende succes alleen maar groter en stortte hij zowaar op het podium van The Marquee dronken ineen, en uiteindelijk waren het de gevolgen van zijn alcoholproblemen zijn dood… Hij stierf aan een epileptische aanval en had een vettige lever.

Op 28 februari 1985 werd hij dood gevonden in Reading Engeland, 38 jaar jong…

Voor David zelf helaas geen Easy Livin’


Uriah Heep - Easy Livin'

Mijn Droom…

Even kijken ze elkaar aan, John Lennon en Paul McCartney. Na al die jaren staan ze weer samen op het podium. En wat voor Stage (Live), ze staan klaar om te gaan spelen voor een uitzinnige menigte van 72.000 toeschouwers en 2 miljard televisiekijkers. Wie had dit gedacht toen ze ruim vijftien jaar geleden met veel ruzie hun band hadden opgeheven?

Ze waren inmiddels al weer een tijdje bij elkaar, maar het samen live optreden hadden ze zo lang mogelijk uitgesteld. Het was de Ierse muzikant Bob Geldof die ze een paar weken geleden benaderde om mee te doen aan het benefietconcert Live Aid. Luisterend naar de Bohemian Rhapsody(Queen) moesten ze er even over nadenken.

Uiteindelijk was het John die de rest van de band over de Ovary Stripe (Kasabian) wist te trekken. Als dè band van de Flower of Scotland (Alestorm) generatie was het hun plicht om act de présence te geven op deze baanbrekende actie van medeleven. Ze hadden hem gelijk gegeven.

"1, 2, 3, 4" schreeuwt John en de trompettisten achter hem zetten het eerste nummer van de set in. Een paar seconden later valt de band samen met het voltallige publiek in: "Love, love, love…"

Nog maar vijf jaar geleden werd de wereld opgeschrikt door het bericht dat ex-Beatle John Lennon voor zijn appartement in New York was beschoten door een gestoorde fan. Lange tijd was zijn toestand kritiek, maar na vier spannende dagen werd de populaire muzikant weer wakker. Wonder boven Wonder Boy (The Kinks) hadden de twee kogels alle belangrijke organen gemist.

Good karma (Deadmau5), had zijn vrouw Yoko het genoemd.

Het incident had zijn leven veranderd. Het voelde als een tweede kans, vertelde hij in de Amerikaanse talkshow van Johnny Carson, een paar dagen na zijn Hospital Song (Ben Folds Five). Hij had de kans gekregen om dingen anders te doen.

Zijn oude vriend Paul had hij daarom maar opgebeld. Met veel moeite, want er zat nog steeds veel King of Pain (the Police). Het was een goed gesprek, oude jongens krentenbrood, zoals dat vaak gaat bij mannen die elkaar lang niet meer hebben gesproken. Tweeënhalf uur hadden ze aan de telefoon gehangen en plannen voor een Beatles reünie lagen al snel op tafel.

Ze hadden het gemist, het samen werken aan A Perfect Tourniquet (Anberlin)in de studio. Waar ze ruzie over hadden, wisten ze eigenlijk niet eens meer.

Toen de intentie eenmaal was uitgesproken ging het snel. George Harrison en Ringo Starr zagen een comeback ook wel zitten en twee weken later zat de fab four in de legendarische Abbey Road studio. De studio waar ze in het verleden zoveel muziekgeschiedenis hadden geschreven. Zelfs producer George Martin werd opgetrommeld om alles in goede banen te leiden.

De sessies voor de nieuwe plaat liepen gesmeerd. De rustperiode van elf jaar had de band duidelijk goed gedaan. Onderlingen irritaties werden snel uitgesproken en brandjes werden gauw geblust.

Vooral John was veranderd. Hij was geduldig naar zijn collega's toe en nauw betrokken bij de opnames. Zijn gedrevenheid om een plaat af te leveren waar hij echt trots op kon zijn, werkte als een motor voor de groep.

De kritieken op het nieuwe album (Just Like) Starting Over waren unaniem lovend. Het werd een megasucces en de gelijknamige single (een compositie van John) belandde op nummer 1 in tientallen landen.

De succesvolle comeback deed de fans logischerwijs smeken om optredens. Maar dat was iets waar de band nog steeds niet zoveel zin in had. Al in 1966 hadden ze bewust een punt achter live optredens gezet. De duizenden Some Girls (The Rolling Stones) gillen tijdens een show en het geduw en getrek bij de artiesteningang waren aspecten van het sterrendom dat ze als kiespijn konden missen. Plannen voor een nieuwe tour werden dan ook niet gemaakt, alle handtekeningenacties ten spijt.

In 1984 verscheen er wederom een nieuw album van de band, Another Tricky Day (the Who) getiteld. Drie jaar hadden ze er aangewerkt, ongekend voor een Beatles plaat. Critici bestempelden het vrijwel meteen na uitkomst als het beste werk sinds de klassieker Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band uit 1967.

Vragen over wanneer ze weer eens live gaan optreden wimpelde John gevat af met 'als het Frozen (Within Temptation)in hel.'

Het gejuich in het stadion houdt tien minuten aan. John, Paul, George en Ringo zitten dan al lang in de kleedkamer. Uitgeput, maar overdonderd en aangedaan door het warme ontvangst van het publiek. Misschien moeten ze toch maar weer wat gaan optreden, had Paul voorzichtig geopperd.

Het hoofd van Lucy In The Sky With Diamonds (Bono)een van de vele bodyguards verschijnt om de deur.

'Er is iemand die met jullie wil kennismaken,' vraagt hij voorzichtig aan de groep.

'Wie?,' roept John die achter in de kleedkamer zit met Yoko op schoot.

'Ene Bono, zanger van een bandje genaamd U2.'

John lacht. 'Laat maar binnenkomen. Ik heb z'n show gezien en heb nog wel wat tips voor hem.'

 

En dan word ik wakker, het blijkt een Baby Dream in Cellophane (Porcupine Tree)…