Afgelopen maandag was het dan eindelijk zo ver, mijn kaarten die al bijna een half jaar in de kast lagen mochten er eindelijk eens uit, want op deze zonnige maandag reden wij al bijtijds naar Arnhem, om vervolgens als groupie die haar fan shirt was vergeten, te genieten van de voorbijkomende mede concertgangers…
Heerlijk zo in de zon zittend en proberen te achterhalen wat de gemiddelde leeftijd was van de bezoeker, nou denk ik dat we duidelijk te maken hadden met voornamelijk 50-60 jarigen, veelal vergezeld met een kopie van zichzelf in een jongere generatie, dat de oudere generatie de boventoon voerde wat natuurlijk niet zo heel erg vreemd is gezien de leeftijd van onze artiest en vooral de leeftijd van het muziekstuk waar we naar toe gingen, want natuurlijk is dit geen concert alleen, we gaan uiteindelijk naar een rockopera, dit is toch een album met een verhaal. Ik heb zelf de show van Berlijn al enkele malen bekeken alleen niet live, en de film idem dito, maar ik kreeg nu de kans om een live-uitvoering te gaan bekijken, dus waarom deze kans voorbij te laten gaan... Rond de klok van zeven begint het buiten af te koelen en zoeken wij onze plek op in vak 106, en dan zit je mooi halverwege het stadion, maar ook dan blijkt maar weer dat het podium toch nog redelijk ver van je afstaat. Luisterend naar muziek van met name Bob Dylan en John Lennon wachten we terwijl het GelreDome zich vult tot het acht uur is…
Met een klein Arnhems kwartiertje (en dit klinkt wel even vreemd zoals ik het nu type…) wordt het donker in de zaal. Om vervolgens meteen maar met vuurwerk de show te beginnen. Veel details en dan vooral die kleine van de show zal ik door de afstand niet goed gaan zien, en ook dan blijkt gewoon weer dat ik vergeet dat ik niet moet gaan zoomen met mijn eenvoudige fotocamera, want dan is de kwaliteit van de film super belabberd, vandaar dat ik werd afgestraft met wazige niet te bekijken foto’s of zou het toch gekomen zijn doordat we niet mochten flitsen, maar wat maakt het uit, het is een spektakel dat je over de hele linie van het podium moet gaan bekijken en horen, en voor mijzelf gewoon op het netvlies staat als een gaaf showtje. O, dit klinkt alsof het een matige show was, maar niets is minder waar het was een fantastische show waarvan je elke minuut oren en ogen tekort kwam. De muziek kende ik natuurlijk maar met deze beelden maakt het zo een bijzonder geheel. En hoe actueel blijven de onderwerpen over slachtoffers in de oorlogen, misbruik van kinderen door de leraren en hoeveel kinderen hebben overbezorgde moeder of ouders. Ach en overspelige of verlatende echtgenoten zal ook nog wel in lengte van dagen aan de orde blijven. En ook nu anno 2011 is dit gewoon opnieuw visueel toe te voegen op de muur van de show. Deze muur werd tussen de zangpartijen door in de eerste helft van de show gesloten… Ik kan geen mening geven over de medewerkenden aan de show individueel, want voor mij deden ze deze show samen en ieder had daarin zijn bijdrage in dit geval. Roger kan dit toch nooit alleen en had een paar hele goede muzikanten naast zich staan en als er een beetje negatieve kritiek zou zijn, dan was het over de zangpartijen die klonken niet altijd even zuiver, nou kan dit ook aan de akoestiek liggen waar je zit in het GelreDome, al moeten we niet vergeten dat er ook een aantal schreeuw-zang momenten op het album zelf staan. Overigens heeft Roger vaker zijn teksten meer vertellend voorgedragen dan echt gezongen. Toch kende het concert een verrassend duet, al vond Roger het a strange guy, maar mother zong hij dus samen met de Roger van 1980
Goodbye Cruel World, maar nu ga ik toch echt even wat drinken, want de laatste Brick in the wall is gesloten en het is pauze .
Na de pauze gaan we verder en beginnen met Hey You, en dit nummer heb ik al eens eerder vermeld in een concert verslag, maar nu klonk het duidelijk zoals het hoort te klinken en niet die versie van Erik Mesie in de Night Of The Proms, al was dat toen doordat Rick Wright een paar maanden daarvoor was overleden… De tweede Lp heeft voor mij de meeste muzikale hoogtepunten van het dubbelalbum dus kippenvel momenten met een regelmaat van de klok. Roger Waters komt hierna voor de muur spelen en dat was maar goed ook, want de wall was to High om eroverheen te kijken… En dan de vraag tijdens het concert Is There Anybody Out There? nou ja hoor, het stadion was niet totaal uitverkocht maar behoorlijk goed gevuld was het wel. Tijdens Comfortably Numb werd de zangpartij van David Gilmour gezongen door… Tja, door wie eigenlijk, want dat kon ik dus niet zien vanaf mijn plek, ik zag alleen maar dat ergens een spotlight op scheen maar wie ? Wat maakt het uit doordat ik het juist niet zag, klonk die zangpartij zowaar geweldig en je had mij wijs kunnen maken dat het David was. De gitaarsolo werd bijzonder fraai ten gehore gebracht door Dave Kilmister (die ik dan weer wel kon zien gelukkig)
Bring te Boys back home was één van mijn hoogte punten en hoeveel boys komen er nog home, of hoeveel militairen op deze aardbol gaan er nog van home en worden uitgezonden naar oorlogsgebieden, want hieraan denk ik altijd bij het horen van dit nummer. Waiting for the worms vind ik momenteel al twee jaar een nummer waaraan ik een gevoel kan koppelen op het lichamelijke vlak, en ik was blij dat ik die gevoelens even niet zo sterk had op deze avond, maar daar wijk ik nu niet verder over uit en staat buiten een beleving van deze muur. Tegen het einde van de show en dan met name tijdens de trial werden de clips getoond die we ook tijdens oudere uitvoeringen van deze show al zagen. Ach en zoals gebruikelijk moet ik enorm gaan oppassen met het filmen ik had nog even te gaan en slechts seconden op de camera over, daarbij de muur moest nog gaan vallen. En dat deed hij, oorverdovend was het hele concert al, zo ook nu, alle blokken rolden naar beneden, wat uiteindelijk ook maar goed is want er stonden nog een aantal trailers op de parkeerplaats buiten te wachten waar alles in vervoerd kon worden, wel weer jammer dat ik daar niet op kon gaan staan wachten want het moet een fantastische konvooi zijn geweest.
Maar Nederlanders kennen toch geen rust in het gat, want al tijdens het laatste nummer stond het vak waarin ik zat blijkbaar massaal op, en ik kan me daar aan ergeren, geef de optredende minstens een applaus als ze klaar zijn, en loop niet weg terwijl ze nog op het podium staan, en wat wonnen de hardlopers er uiteindelijk mee, wij zeker niets want uiteindelijk nu niet eerst een half uur te hoeven lopen naar de auto mochten we nu een uur wachten op al die auto’s die stonden te wachten omdat ze massaal zo vroeg uit het stadion vertrokken waren. Uiteindelijk twee uur na het concert thuis, en per direct slapen, dus echt nagenieten van deze geweldige show zat er dit keer even niet in…
Damned mijn wekker ging wel erg vroeg...
